อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 21/4

อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 21/4

“ช่างมันเถอะ..นะ..ช่างมัน”
ปราณนต์ค่อยๆ สงบลง จำยอมรับ “ผมขอโทษนะ”
“ไม่ใช่ความผิดคุณเลย ไม่เป็นไรจริงๆ” ภัทรินเอ่ยปลอบลูบผมอีกฝ่าย เอาเศษโคลนที่ติดตามหน้าตา เส้นผม เนื้อตัวของปราณนต์ออกให้

ปราณนต์มองภัทรินอย่างอ่อนโยน รักใคร่ แล้วอยู่ๆ ก็คว้าหมับ จับมือภัทรินเอาไว้ ภัทรินงง สบตา มองกัน ต่างฝ่ายต่างเป็นห่วงเป็นใย อยากทะนุถนอมกันและกัน
ทั้งสองคนมองตากัน หวานซึ้ง ซาบซึ้งใจ

สินธรเดินออกมาที่โถงด้านนอกตึกของบริษัท ท่าทางหงุดหงิด ชมนาดเดินประกบคอยห่วงใย
“คุณอยากให้ผมจัดการธนาฒน์?”


“ชมรู้จักนิสัยธนาฒน์ดี..คนอย่างเขาทะเยอทะยานไม่รู้จักพอ อะไรที่เขาคาดหวังไว้ว่าจะได้แล้วไม่ได้ เขาก็ไม่ยอมยกให้ใครแน่”
“คุณหมายถึงจีแอลเอสนี่ใช่มั้ย”
“ค่ะ ชมเป็นห่วงกลัวเขาจะกลับมาทำร้ายคุณ”
“ผมก็คิดจะจัดการมันอยู่เหมือนกัน คุณลองไปดูงานที่มันทำๆ มาว่ามีรูโหว่อะไรให้เราเติมคำในช่องว่างได้หรือเปล่า..ผมต้องการให้คุณเติมคำว่า “คุก” ให้ผมที”
“อุ๊ย รู้มั้ยคะว่าชมก็กำลังคิดอย่างเดียวกับคุณเลย”
สินธรยิ้มเจ้าชู้ “เหรอ..” เขาดึงเอวอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ “ไหน เล่าแผนที่คุณคิดไว้ให้ผมฟังหน่อยสิ..จะได้รู้ว่า เราใจตรงกันแค่ไหน”
รถตู้ส่วนตัวของสินธรแล่นมาจอดรอรับที่ด้านหน้าตึก
ชมนาดแววตาซุกซน กรุ้มกริ่ม “อืมมม..ไปเล่าในรถดีกว่าค่ะ เล่าในที่ลับตาคนรับรองว่าชมจะเล่าให้สนุกสุดฝีมือเลย”
“ด้วยความยินดี”
ชมนาดเปิดให้สินธรขึ้นรถไปก่อน แล้วตัวเองก็ขึ้นตามไป

สินธรรีบขึ้นมานั่งในรถ นั่งสบายอารมณ์ พร้อมสนุก หยิบมือถือมากด “ปิดเครื่องก่อน จะได้ไม่มีใครมาขัดจังหวะ”
ชมนาดตามขึ้นมานั่งประกบ แล้วช่วยคลายปมเนคไทให้สินธร
“แผนของคุณคืออะไร”
“แผนก็คือ..ชมจะพาคุณไปในที่ที่จะไม่มีใครหาตัวคุณเจอ”
“ผม? คุณหมายถึงธนาฒน์หรือเปล่า”
เสียงธนาฒน์ดังมา “หมายถึงคุณนั่นแหละคุณสินธร”
สินธรผงะ มองไปที่คนขับรถซึ่งหันหน้ากลับมา เห็นเป็นธนาฒน์ ที่กำลังยักคิ้วกวนๆ แววตาส่อเจตนาร้าย “ธนาฒน์..นี่พวกแก..”
ชมนาดหยิบปืนจากกระเป๋าออกมา “ชู่ว์....” สินธรผงะ หน้าซีด หญิงสาวโยนถุงผ้าไปให้สินธร “คลุมหัวซะ! แล้วชมจะพาไปให้ถึงสวรรค์เลย”
ธนาฒน์กับชมนาดสะใจ หัวเราะ แล้วขับรถออกไป

อีกด้านหนึ่ง ที่เรือนแพ ปราณนต์นอนแผ่พักเหนื่อยจากการดำน้ำงมหาแหวนอย่างหมดแรง “พรุ่งนี้เช้า ผมจะงมหาใหม่..น่าจะมองเห็นอะไรมากกว่าตอนนี้”
“นี่!! เลิกคิดเรื่องแหวนได้มั้ย!!..ช่างมันเถอะ หายไปแล้วก็หายไป ชั้นไม่ต้องการมันแล้ว”
“แต่มันเป็นแหวนแต่งงานของคุณ คุณรักและหวงมันมาก..ไม่ต้องห่วงน่ะ ผมต้องหามันเจอแน่”
“ไม่ต้องหา!! ถึงชั้นจะรักมันมาก แต่มันก็ไม่ได้มีค่ามากไปกว่าชีวิตคนๆนึง..ถ้าเกิดคุณเป็นตะคริวจมน้ำตายขึ้นมา ชั้นจะทำยังไง!! เมื่อกี้ชั้นนึกว่าคุณจะ..จะจมน้ำไปแล้วด้วยซ้ำ..ไม่ต้องหามันอีกแล้ว เข้าใจมั้ย!!”
“คุณไม่อยากให้ผมตาย..คุณห่วงผมเหรอ” ปราณนต์อึ้งๆ ไป
“ใช่ ไม่ว่าจะคุณหรือหมาแมวที่ไหน ถ้าต้องมาเสี่ยงตายเพราะความสะเพร่าของชั้น ชั้นก็เป็นห่วงทั้งนั้น..ชั้นไม่อยากเป็นต้นเหตุให้ใครต้องมาลำบากอีก.. แค่หมอณนต์ความจำเสื่อม ชั้นก็รู้สึกผิดมากจนไม่รู้จะมากยังไงแล้ว!!”
“คุณจะรู้สึกผิดทำไม คุณไม่ได้เป็นคนทำให้ณนต์เป็นอย่างนี้ซะหน่อย”
“ถ้าวันนั้น ชั้นไม่ขับไล่เขา หรือไม่แช่งเขา อุบัติเหตุอาจไม่เกิดก็ได้ หมอณนต์ก็ไม่ต้องความจำเสื่อม เราก็คงจะมีชีวิตสุขสบายดีอยู่ที่ดอยผาหมอกไปแล้ว..ถ้าวันนั้นชั้นแค่ห้ามเขาไว้..แค่ห้าม” ภัทรินน้ำตาไหล
ปราณนต์อึ้ง ยอมล้มเลิกการความตั้งใจ “เอ่อ..โอเคๆ ผมช่างแหวนก็ได้”
“ขอบใจ” ภัทรินปาดน้ำตา ตั้งสติ แล้วลุกจะเดินออกไป
แต่ปราณนต์รีบจับมือเอาไว้ “เดี๋ยว!” ภัทรินดึงมือสะบัดออก
“โอ๊ย!!” ปราณนต์ร้องเจ็บขึ้นมา เพิ่งรู้ตัวว่ามีอาการบาดเจ็บที่ช่วงบ่าหลัง เพราะเกิดจากการถูกภัทรินจิกเกาะในน้ำ เล็บของภัทรินข่วนบ่าของปราณนต์เป็นรอยแดงถลอก 2-3 รอย
ภัทรินหันมาเห็นแผล ร้องขึ้นอย่างตกใจ “แผลคุณ..”

ค่ำแล้ว ที่บ้านของพสุวัฒน์
อัณณาเอ่ยถามจากป้าอิ่ม “ณนต์ไม่มีโทรศัพท์มาเลยเหรอคะ..ป้าอิ่ม ถ้าณนต์ติดต่อมา ป้าต้องบอกเขานะคะว่าคุณสินธรกำลังแกะรอยเขา ให้รีบเปลี่ยนที่อยู่ทันที”
“มันร้ายแรงอย่างนั้นเลยเหรอคะ”
อีกมุมหนึ่ง เสียงปราณเคาะนิ้วกระแทกแป้นพิมพ์คอม..ดังปังๆ ปราณหงุดหงิดและเครียดมากที่จำรหัสไม่ได้
“ปราณ ถ้าคิดไม่ออกก็อย่าฝืนเลย เข้านอนเถอะ”
ปราณยังคงนั่งนิ่ง ไม่ยอมหยุดตามที่อัณณาแนะนำ
“ปราณ..คุณเครียดมากแล้ว ความเครียดมันไม่ช่วยให้คิดออกหรอก พักหน่อยนะ..นะ..ห้านาทีก็ได้”
“เนี่ย ผมพักอยู่” ปราณเถียง
“นั่งแปะหน้าคอมไม่เรียกว่าพัก ลุกๆๆ ออกไปเดินเล่นกัน” อัณณาเข้าไปดึงปราณให้ลุกขึ้นมา ปราณจำต้องเดินตามอัณณาไป แต่แล้วชะงัก เพราะปราณเห็นว่าที่โต๊ะด้านหนึ่งมีแจกันดอกทานตะวันวางอยู่
“อะไร..อัณเป็นคนซื้อมาจัดให้เอง ก็ปราณชอบไม่ใช่เหรอ”
“ดอกทานตะวัน” ปราณมองดอกทานตะวันอย่างฉงน มีความรู้สึกคุ้นเคย คลับคล้ายคลับคลา ปราณยืนมองนิ่งไปสักพัก จนอัณณาแปลกใจ
“มีอะไรเหรอปราณ”
ปราณยังคงจ้องดอกทานตะวัน สีหน้าพิศวง

ภายในเรือนแพ ปราณนต์กำลังยืนส่องกระจก มองรอยแผลของตัวเองอยู่ ว่ามีตรงไหนบ้าง
ภัทรินเดินออกมาจากอีกด้าน “ไม่มียาอะไรเลย มีแต่ปลาสเตอร์”
“แค่นั้นก็พอแล้ว..เล็บคุณคงไม่ได้มีพิษร้ายใช่มั้ย”
“มานี่” ภัทรินถลึงตาใส่ ทำนองว่าใช่เพื่อนเล่นเหรอ! แล้วถือผ้าขาวม้ามาซับน้ำที่หลังของปราณนต์ให้ ค่อยๆ ซับน้ำให้อย่างอ่อนโยน ไม่อยากทำให้ปราณนต์เจ็บ แล้วค่อยๆ ติดปลาสเตอร์ปิดแผลให้
ปราณนต์มองภัทรินผ่านกระจก อย่างซึ้งใจ รู้สึกดี ยิ่งได้เห็นความอ่อนโยนของภัทริน ยิ่งทำให้รู้สึกผิดที่ดึงภัทรินเข้ามาในเกมนี้ ปราณนต์แววตาหมองลง
ภัทรินติดปลาสเตอร์ให้เสร็จ “เสร็จ”
“เอ่อ ขอบคุณครับ”
“หันหน้ามา”
“หือ?”
“นั่นอีกแผล”
ปราณนต์มองเห็นว่ามีอีกแผลหนึ่งด้านหน้า เลยหันหน้ามา ภัทรินติดปลาสเตอร์ที่แผลอีกรอยที่อยู่ช่วงบ่าด้านหน้าให้ ปราณนต์มองภัทรินอย่างใกล้ชิด รักใคร่ หักห้ามใจแทบไม่อยู่ พออีกฝ่ายติดปลาสเตอร์เสร็จ ช้อนตาขึ้นมามอง ทั้งคู่สบตากัน ตะลึงงัน หยดน้ำจากเส้นผมของปราณนต์หยดลงแก้มภัทรินอย่างอ่อนโยน
“ผมขอโทษนะ”
“หือ? เรื่อง?” ภัทรินทำหน้างงๆ
ปราณนต์ปาดหยดน้ำที่แก้มภัทริน อย่างอ่อนโยน เต็มไปด้วยความรัก ความทะนุถนอม “เรื่องที่ผม..ผม..ทำน้ำหยดบนแก้มของคุณ”
ภัทรินเกิดความรู้สึกวาบหวาม ใจเต้นแรง แววตาสั่นระริก จนกระทั่งปราณนต์เอื้อมมืออีกข้างมาสัมผัสแก้ม หญิงสาวปล่อยตัวให้จับ และภัทรินเองก็เผลอตัวเอื้อมมือจะจับแก้มปราณนต์เช่นกัน แค่เพียงชั่วครู่ หญิงสาวก็รู้สึกตัว รีบหลบตา ก้มหน้า หันหน้าหนี แล้วหันหลังเดินหนีออกไป
ปราณนต์ได้แต่มองตาม อึดอัดที่ต้องปิดบังความจริง

อีกด้านหนึ่ง ที่บ้านพสุวัฒน์ ปราณยังคงมองแจกันดอกทานตะวันไม่เลิก ใช้ความคิด
“ปราณ..คุณจะอยู่ตรงนี้จนสว่างเลยเหรอ ถ้าคิดไม่ออกก็ไป..” อัณณาชะงักเพราะเห็นน้ำตาของปราณ “ปราณร้องไห้เหรอ”
ปราณปาดน้ำตา ไม่รู้ตัวเหมือนกัน น้ำตาไหลออกมาเอง “ผมไม่รู้..ผมรู้แค่ว่าผมรู้สึก..เศร้า หมดแรง เวลาที่มองมัน..ผมก็ไม่เข้าใจ เพราะอะไร มันต้องมีความทรงจำอะไรบางอย่าง”
“เอ่อ..” อัณณาทำท่าอึกอัก
“ใช่มั้ยอัณ อัณรู้ใช่มั้ยว่าเพราะอะไรผมถึงรู้สึกอย่างนี้” ปราณย้อนถาม มองด้วยสายตาเศร้า อยากรู้ “เพราะอะไรอัณ บอกผมได้มั้ย” ปราณถามขึ้นมาอีก
อัณณารู้ดีว่าเพราะอะไร แต่ไม่อยากพูดออกมา

อีกด้านหนึ่งที่เรือนแพ ภัทรินนั่งม้านั่งชมวิวอยู่ สีหน้าเครียด คิดถึงความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับปราณนต์ ข้องใจว่าทำไมตัวเองถึงวาบหวามไปได้กับพี่ชายของสามี สักพัก ปราณนต์เดินเข้ามานั่งร่วมม้านั่งด้วย ภัทรินหันมามอง
ปราณนต์รีบออกตัว “ผมจะนั่งเงียบๆ ไม่รบกวน” เขาเลิกคิ้ว ทำหน้าเป็นเชิงถามว่าโอเคมั้ย
ภัทรินไม่อยากจะต่อปากต่อคำด้วย ปล่อยๆ ไป มองวิวและบรรยากาศต่อไป ปราณนนต์นั่งนิ่งๆ แอบมองภัทรินเป็นระยะๆ แต่ไม่กล้าพูดอะไรก่อน จนกระทั่งภัทรินเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน

อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 21/4

ลมซ่อนรัก บทประพันธ์โดย นราเกตต์
ลมซ่อนรัก บทโทรทัศน์โดย ศักดิ์ชัย
ลมซ่อนรัก กำกับการแสดงโดย ชุดาภา จันทเขตต์
ลมซ่อนรัก ผลิตโดย บริษัท ฟีล กู๊ด เอนเทอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ลมซ่อนรัก ผู้จัดโดย ธิติมา สังขพิทักษ์
ลมซ่อนรัก ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัสบดี เวลา 20.15 น. ทางไทยทีวีสี ช่อง 3