อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 20
อัณณาส่ายหน้า “ไม่รู้เหมือนกัน..คุณภัทรมาที่บริษัท บอกว่ามีหลักฐานคดีโกง17 ล้านแล้วอยู่ในคอมฯ แล้วก็พาณนต์ออกไปจากบริษัท..แล้วล่าสุด ณนต์โทรมาบอกว่า ธนาฒน์ตามจะไปฆ่าเขา เขาปลอดภัยดี แต่ยังคุยไม่รู้เรื่อง สายก็หลุดไปก่อน”“คุณณนต์ของป้า..นี่พวกเขาคิดจะฆ่าคุณปราณเหมือนที่เคยทำมาแล้วหนนึงใช่มั้ยคะ”
“เขาจะฆ่าผม แต่ณนต์ต้องมาเสี่ยงแทน” ปราณเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบายใจ
อัณณาตอบอะไรไม่ได้ เพราะเธอเองก็กังวลเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน
“อัณ..คอมฯของคุณอยู่ไหน” ปราณหันมาถาม
ขณะเดียวกัน ที่บ้านของสินธร คุณแอ๋วมองหาสินธรอยู่
ชมนาดยังรั้งมือสินธรเอาไว้ไม่ปล่อย “กลัวภรรยาคุณมาเห็นเหรอคะ”
สินธรรีบกระชากมือออกมาทันที แรงจนชมนาดเซไป พอดีกับคุณแอ๋วหันมาเห็นทั้งคู่ รีบเข้ามาหา “คุณสินคะ..อ้าว คุณชมนาด สวัสดีค่ะ”
สินธรเอ่ยตัดบท “ชมนาดเอาเอกสารมาให้ผมเซ็นน่ะ แล้วก็กำลังจะกลับพอดี”
“อย่าเพิ่งกลับสิคะ แอ๋วกำลังอยากได้ความเห็นอยู่พอดี..ช่วยแอ๋วเลือกชุดก่อน ว่าชุดไหนจะเหมาะสำหรับงานวันพรุ่งนี้”
“งานอะไรเหรอคะ” ชมนาดถามขึ้นอย่างสงสัย
“ก็แถลงข่าวที่คุณสินจะขึ้นมาบริหารจีแอลเอสแทนที่คุณปราณไงคะ อ้าว คุณชมไม่ทราบเหรอ”
ชมนาดผงะ อึ้ง หันไปจ้องสินธรอย่าง
“อุ๊ย นี่แอ๋วเผลอเอาความลับอะไรมาบอกหรือเปล่าเนี่ย” คุณแอ๋วทำท่าตกใจ
“ชมไม่เอาไปพูดต่อหรอกค่ะ..ชมแค่ประหลาดใจที่เรื่องสำคัญขนาดนี้ แต่ชมกลับได้ทราบจากปากคุณแอ๋ว..ท่าทางจะหมดธุระของชมแล้ว กลับก่อนนะคะ” ชมนาดไหว้ลา แล้วนึกได้ “อ้อ เรื่องชุด..ชมว่าไม่เหมาะกับคุณแอ๋วทั้งสองชุดเลยค่ะ..มีชุดสีดำมั้ยคะ งานวันพรุ่งนี้ สีดำน่าจะเหมาะที่สุด”
ชมนาดเดินออกไปด้วยความแค้น ตั้งแต่วินาทีนี้ไป ไม่เป็นมิตรกับสินธรอีกแล้ว
คุณแอ๋วทำท่าไม่เข้าใจว่าทำไมต้องสีดำ มันเหมาะจริงๆ เหรอ ในขณะที่สินธรเริ่มเครียด ชักกังวลกลัวถูกชมนาดหักหลัง
ที่บ้านของพสุวัฒน์ อัณณาถือคอมฯเข้ามา ปราณรีบไปคว้าคอมฯ มาเปิดทันที ท่าทางรีบร้อน เครียด เพราะเชื่อว่าสิ่งที่อยู่ในอีเมล์จะช่วยแก้ปัญหาที่เกิดขึ้น
“แล้วปราณจะเข้าอีเมล์ตัวเองได้ยังไง จำพาสเวิร์ดอีเมล์ของตัวเองได้เหรอ”
ปราณชะงัก จำไม่ได้ “ต้องได้สิ ต้องจำได้!!” เขารีบเปิดหน้าจอเปิดอีเมล์ขึ้นแล้วก็กรอกรหัสลงไป พอกดเอ็นเตอร์ คอมก็แจ้งเตือนกลับมาว่า พาสเวิร์ดผิด ปราณกรอกใหม่ แต่ก็ยังพาสเวิร์ดผิดเหมือนเดิม ปราณกรอกใหม่ซ้ำๆๆ พาสเวิร์ดก็ยังผิดทุกครั้ง และทุกครั้งที่กรอกปราณเครียดเพิ่มขึ้น กดคีย์บอร์ดกระแทกมากขึ้น ส่งเสียงฮึดฮัดขัดใจตลอด
ที่คอนโดชมนาด ธนาฒน์นั่งจ้องที่หน้าจอคอมฯ ของปราณชิงมาได้
“เปิดอีเมล์ค้างเอาไว้..ทำไม?..จะส่งไฟล์เอกสารออกไปให้ใคร?..เฮ้ย หรือมันส่งเสร็จไปแล้ว”
ธนาฒน์ชักร้อนใจ รีบคลิกไปเปิดในหัวข้อ sent เพราะคิดว่าปราณส่งอีเมล์ไปหาคนอื่น ไล่ดูอีเมล์ที่ถูกส่งออก
ก็ไม่พบอะไรที่น่าสงสัย
“ไม่มี..มันต้องมีสิไม่งั้นมันจะเปิดอีเมล์ทำไม” ธนาฒน์เอ่ยกับตัวเองอย่างสงสัย
อีกด้านหนึ่ง ปราณยังคงกรอกพาสเวิร์ดอย่างเครียด จนอัณณารู้สึกว่าปราณเครียดมากเกินไปแล้วไม่เป็นผลดี
อัณณาเข้าไปแตะแขนเบาๆ “ปราณ..ใจเย็นก่อน..”
“หลบ!!” ปราณสะบัดออก ทำท่าจะกรอกรหัสต่อ
อัณณาตกใจ เข้าไปงับจอคอมฯ ดึงคอมฯ ออกมา “พอแล้ว!!”
ปราณผวาจะแย่งคืน“เอาคอมฯ มา..เอกสารที่อยู่ในอีเมล์ของผมเท่านั้นที่จะแก้ปัญหานี้ได้ ผมต้องเอามันออกมา เข้าใจมั้ย”
อัณณาจ้องหน้า สู้ ไม่ยอมอีกฝ่าย“เข้าใจ แต่ปราณต้องสงบสติอารมณ์ก่อน”
“ผมบอกให้เอามา!!” ปราณตวาดเสียงดัง
“ไม่ให้!!”
ปราณฉุน ขัดใจ อยากอาละวาด แต่ก็ต้องตัดใจ หันหนีไปด้วยความหงุดหงิด หัวเสียมาก เดินออกไป
ปราณเดินออกมาสงบสติอารมณ์ด้านนอก
อัณณาตามออกมา “ปราณ..”
ปราณเครียด หงุดหงิดตัวเอง "ทำไม..ทำไมผมต้องเป็นอย่างนี้!!..ต้องทำยังไงความจำผมจะกลับมา ผมอยากช่วยคุณ อยากช่วยณนต์ อยากทำอะไรที่เป็นประโยชน์ ไม่ใช่เป็นตัวภาระที่ทุกคนต้องมาคอยดูแล ห่วงใย ผมไม่อยากเป็นอย่างนั้น ไม่อยากเป็น!!”
อัณณาเห็นใจ เข้าใจความรู้สึก เดินเข้าไปกอดปราณเอาไว้จากด้านหลัง “ปราณ..อย่าคิดอย่างนี้..คุณไม่ใช่ภาระ ไม่ใช่” หญิงสาวกอดปลอบจนปราณค่อยๆ หยุดอารมณ์คลุ้มคลั่งลง
ที่คอนโดชมนาด ธนาฒน์กำลังไล่หาอีเมล์ แล้วอยู่ๆ ชมนาดก็เปิดประตูกลับเข้ามาก่อน เดินเข้ามาอย่างสงบนิ่ง สีหน้าและแววตาเลือดเย็น เด็ดขาด อำมหิต เหมือนงูที่นิ่งเพื่อรอการฉกเหยื่อ
“พี่ชม..ทำไมพี่เพิ่งกลับ รู้มั้ยว่าผมเครียดจะบ้าตายแล้ว” ธนาฒน์เอ่ยถามอย่างร้อนใจ
ชมนาดโยนกระเป๋าทิ้ง เดินไปรินไวน์เพื่อดื่ม “เธอไม่ต้องเครียด..ไอ้ปราณถูกคดีรับสินบนร้อยล้านอย่างนั้น มันไม่กล้าโผล่กลับมาเหยียบจีแอลเอสอีกแน่”
“ฮ้า แสดงว่ามันจะเอาผิดผมไม่ได้แล้วใช่มั้ย ผมรอดแล้วใช่มั้ยพี่” ธนาฒน์ดีใจโผเข้ากอด แล้วจะหอม แต่ชมนาดเอาแก้วไวน์กันไว้
“ธนาฒน์..”
“ครับ”
“ถ้าพี่ให้เธอไปฆ่าคนๆ นึง เธอกล้ามั้ย”
ธนาฒน์ชะงักเล็กน้อย เหมือนจะถามว่าเอาจริงเหรอ แล้วยิ้มอย่างไม่กลัวเกรงอะไร “ถ้าพี่ยอมให้ผมย้ายมาอยู่ที่นี่ ได้กอดพี่ทุกคืน จูบพี่ทุกเช้า ผมทำได้ทุกอย่าง”
ชมนาดยิ้มพอใจ “อ้าปากสิ” ธนาฒน์อ้าปาก ชมนาดรินไวน์ป้อน “ถอดรองเท้าให้พี่หน่อย”
ธนาฒน์ก้มถอดให้ตามคำสั่ง หญิงสาวจิบไวน์ แววตาร้ายเอาจริง
ในรถบรรทุก ที่มุ่งหน้าลงจังหวัดทางใต้ ภัทรินนั่งอยู่ด้านหนึ่ง มองบรรยากาศข้างทางที่ทั้งมืดทั้งเปลี่ยว ไม่รู้หนทาง ไร้จุดหมาย ไม่รู้ชะตากรรม
“นี่เรากำลังจะไปไหน เขาจะพาเราไปขายที่ชายแดนหรือเปล่า..”
“รู้ตัวมั้ยว่าคุณบ่นตั้งแต่ขึ้นมาจนตอนนี้ ชั่วโมงกว่าแล้วยังไม่หยุดเลย จะไปแข่งบ่นมาราธอนหรือไง..เงียบ หรืออยากให้คนขับรถรู้ แล้วถีบส่งลงกลางทางตรงนี้”
“ทั้งมืดทั้งเปลี่ยวอย่างนี้ ลงไปคนเดียวเถอะ!”
ปราณนต์นั่งพัก ขี้เกียจต่อปากด้วย ภัทรินที่เบ้หน้าใส่ทีแรก แต่แล้วชะงัก เพราะเห็นรอยแผลที่ปากของปราณนต์ อดเห็นใจไม่ได้ “ปากคุณ..”
“หายเจ็บแล้ว ช่างมันเถอะ”
ปราณนต์ใช้หลังมือปาดๆ ออก แต่คราบเลือดที่แห้งแล้วก็ยังไม่ออกหรือออกไม่หมด ภัทรินมองๆ ขำๆ ปราณนต์เลยรู้ว่ามันยังไม่ออก ปาดๆ เช็ดๆ อีก
“มานี่ เช็ดให้”
“ไม่เป็นไร”
“จะดื้อเพื่อ?!!”
“มือสกปรก”
“สะอาดกว่าปากคุณแล้วกัน” ภัทรินดุนิดๆ
ปราณนต์นิ่งไป ยอมอยู่นิ่ง ภัทรินค่อยๆ มองที่แผล ค่อยๆ ใช้อุ้งมือเช็ดให้ ในขณะที่ปราณนต์มองภัทรินที่อ่อนโยนด้วยความรู้สึกดี เป็นสายตาของคนที่รักและคิดถึงมาก จนกระทั่งภัทรินเช็ดเลือดเสร็จ
“เรียบร้อย” ภัทรินหันมามองสบตาปราณนต์พอดี ภัทรินชะงัก เหวอ งง ที่พบว่าปราณนต์กำลังมองตนด้วยสายตาเช่นนั้น
ปราณนต์รู้สึกตัว เสเปลี่ยนเรื่อง “เสร็จแล้วก็ถอยไปดิ มองไร”
“คุณนั่นแหละ มองอะไร”
ปราณนต์อ้ำอึ้ง แต่อยู่ๆ รถแตะเบรกกะทันหัน ภัทรินเสียหลักเซเข้าไปประชิดปราณนต์ ใบหน้าใกล้กันเกือบจะจูบ ทั้งสองคนต่างคนต่างตะลึงไปชั่วขณะ
ทีแรกภัทรินเหวอๆ งงๆ แต่แล้วสายตาก็เปลี่ยนเป็นอยากรู้อยากพิสูจน์ ปราณนต์กลัวถูกจับได้ จะหันหน้าหนี แต่ภัทรินเป็นฝ่ายจับหน้าปราณนต์ให้หันกลับมาจ้อง มองจ้องเข้าไปในดวงตาของปราณนต์ราวกับจะขุดค้นหาคำตอบให้แน่ใจ ภัทรินสับสนกับความรู้สึกของตัวเองที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“มองอย่างนี้..อยากจะลองจูบชั้นสักทีใช่มั้ย” ปราณนต์จ้องตอบ แววตากะล่อน
“คุณ..ทุเรศ!!” ภัทรินผลักปราณนต์ออก แล้วถอยออกมาอีกด้าน หันหน้าหนี ชิงชังตัวเองที่สับสนกับคนกักขฬะพรรค์นี้ ปราณนต์โล่งใจ
ที่บ้านของพสุวัฒน์ ปราณนั่งอยู่ที่ม้านั่งริมสระ โดยอัณณาคอยดูแลอยู่ข้างๆ
“อย่าเร่งรัดตัวเองเลยนะปราณ มันไม่ช่วยให้จำได้เร็วขึ้นหรอก แต่จะยิ่งทำให้สมองของปราณทรุดลงไปอีกมากกว่า..ถ้าอยากจำได้เร็วๆ ต้องไม่เครียด ไม่กดดัน ปล่อยสมองสบายๆ ผ่อนคลายๆ”
“มันยากนะที่จะผ่อนคลายทั้งๆ ที่รู้อยู่ว่าคนอื่นเดือดร้อน”
“หยุด! ต้องเริ่มจากห้ามพูดอะไรเครียดๆ..เอางี้”
อัณณาจับมือปราณ แล้วดึงปราณมาทางสระน้ำ อัณณาถอดรองเท้า แล้วนั่งลง หย่อนเท้าลงไปในสระ แล้วดึงมือปราณให้ตามมา “นั่งสิ” ปราณยอมนั่งลงตามไป “เป็นไง”
“ก็เย็นดี”
“น้ำเย็นๆ จะช่วยให้รู้สึกสบายและผ่อนคลายขึ้น แล้วเดี๋ยวคุณก็คิดออก” อัณณาพูดไม่ทันจบ อยู่ๆ ปราณก็หย่อนตัวเองลงไปในสระน้ำ “ปราณ..ลงไปทำไม”
อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 20
ลมซ่อนรัก บทประพันธ์โดย นราเกตต์ลมซ่อนรัก บทโทรทัศน์โดย ศักดิ์ชัย
ลมซ่อนรัก กำกับการแสดงโดย ชุดาภา จันทเขตต์
ลมซ่อนรัก ผลิตโดย บริษัท ฟีล กู๊ด เอนเทอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ลมซ่อนรัก ผู้จัดโดย ธิติมา สังขพิทักษ์
ลมซ่อนรัก ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัสบดี เวลา 20.15 น. ทางไทยทีวีสี ช่อง 3